Piep, piep, piep....

4 uur. Mozes kriebel, wat een tijd. Hoppa douchen en vertrekken. Kids een kus en nog slaperig de A4 op richting Amsterdam.

Het is rustig op de weg. Donker, zoals Wilco het graag wil. We zijn al snel op plek van bestemming. Richting P3, welke we al gereserveerd hebben. Plekkie gevonden en in de bus richting vertrekhal.

Aldaar op zoek naar de marechaussee. Bekend want uiteraard hebben we weer een noodpaspoort nodig. De minuten tikken weg.

Inchecken. Uiteraard hadbagage te zwaar, dus ad hoc ff eea omgegooid. Dan door douane. Zullen ze Wilco apart nemen? De foto's zijn een mugshot zonder balkje.

Op zoek naar Starbucks. Diegenen die ons kennen weten dat wijn niet nummer 1 is, maar een goede tweede. Broodje, stinkie, LEESBRIL, en uiteraard koffie, zijn de levensbehoeftes voordat we moeten gaan boarden.

In the plane, tukkie, en werden we verrast met de mogelijkheid, om een broodje kroket te kopen. Holla! Doe maar 2!!!!

In deze mooie airbus zat ik uiteraard naast een heer, die zwaar verkouden was. Dan voel je je slijmvliezen al vol lopen natuurlijk.

Na 5 uur vliegen, konden we landen in zonnig Hurghada. In de rij voor een visum, in de rij voor paspoortcontrole, in de rij voor je koffer, in de rij voor simkaart, in de rij voor de bus, in de rij voor inchecken en dan zijn we er. Geland en geaard.

Aan de lokale drankjes, voedsel en uitgeblust. We zijn helemaal vernaggeld.

Uiteraard het thuisfront gebeld(alsof ze naast de telefoon op bericht zitten te wachten, NOT) en na een lauwe douche met de voetjes omhoog. We hebben een ieder een twijfelaar, dus knokken om de dekens is geen probleem.

Vroeg in bed, betekent, vroeg aan het zwembad. We gaan het zien.